Over Soulkeeper
Wij willen bijdragen aan een beweging die mensen uitnodigt bewust stil te staan bij hun nalatenschap — niet alleen in materiële zin, maar juist ook emotioneel en spiritueel.
Door zorg te dragen voor familieverhalen, wijsheden én trauma’s, krijgen we zicht op de patronen die generaties lang zijn doorgegeven. Zo leren we begrijpen waarom we de dingen doen zoals we ze doen — en kunnen we loslaten wat ons niet langer dient.
Ook geloven we in de kracht van rituelen rondom afscheid, uitvaart en rouw. Deze momenten van stilstand en verbinding helpen betekenis te geven aan verlies, en creëren ruimte voor heling — individueel én collectief.
Tenslotte willen we met het Soulkeeper-platform mee bouwen aan een bewustere, vrijere toekomst. Een toekomst waarin de dood niet wordt weggestopt, maar een waardevolle plek krijgt in het leven — als bron van inzicht, verbinding en transformatie.
Een nieuw begin met
het einde in zicht
Waarom ik dit boek heb gemaakt.
Mijn ouders zijn inmiddels overleden – veel te vroeg, als je het mij vraagt. In hun laatste levensfase had ik ze nog zó veel willen vragen. Maar in ons gezin spraken we zelden over gevoelige onderwerpen. Ik weet zeker dat veel belangrijke verhalen en gevoelens met hen zijn verdwenen.
Toen mijn moeder anderhalf jaar geleden overleed, voelde ik me wees. Tegelijkertijd kwamen er emoties en thema’s in mij omhoog – alsof ik iets oppikte van wat mijn ouders misschien hadden meegedragen: zorgen, spanningen, onuitgesproken dingen. Dat klinkt misschien vaag, maar ik geloof dat wat níet gedeeld wordt, toch doorwerkt.
Er was weinig vastgelegd. Ook hun spullen riepen vragen op waar we geen antwoorden meer op krijgen.
Twee jaar geleden, tijdens een stil moment, kwam het woord Soulkeeper in mij op. Het raakte iets in mij, al wist ik toen nog niet waarom. Pas na mijn moeder haar overlijden werd het duidelijk.
Ik wil mensen inspireren om hun verhalen te delen – met dierbaren, en met zichzelf. Zijn er nog open eindjes? Dingen die je wilt doen, zeggen, voelen en begrijpen?
Nadenken over het einde brengt helderheid over wat echt belangrijk is. Toen ik dertig was, schreef ik mijn eigen grafrede. Het veranderde alles. Mijn man en ik zeiden onze banen op, gingen reizen en deden vrijwilligerswerk. We leefden simpeler, met meer aandacht en woonden zeven jaar in het buitenland. Onze kinderen zijn geboren op Bali – een plek die voor altijd bij ons hoort. Daar wordt afscheid nemen anders beleefd – het lijkt dat de dood meer op een natuurlijke manier onderdeel uitmaakt van het leven. Niet met in een uitvaart van een paar uur, maar gedragen door rituelen die wekenlang voortduren.
Met dit boek hoop ik dat belangrijke gebeurtenissen in het licht worden gezet en dat het einde van het leven – of de weg ernaartoe – makkelijker bespreekbaar wordt. Dat ik mensen inspireer om het bespreekbaar te maken – als ouder of verzorger met je kind of andersom, als begeleider met iemand die de dood aankijkt, als mens met jezelf. Want juist in die openheid zit heling en betekenis.
Het gerafelde web wil geweven worden
Waarom ik op Linda’s uitnodiging ben ingegaan om dit boek samen te schrijven.
Mijn ouders leven allebei nog en zijn nog altijd actief en ondernemend, in mijn nabije omgeving en ook in mijn grote familie zijn weinig mensen overleden. Daardoor heb ik tot nu toe relatief weinig directe ervaring met de dood. Toch ben ik als mens nooit bang geweest voor de dood; ik ben juist altijd gefascineerd geweest door wat er ‘aan gene zijde’ ligt. In mijn werk werd ik het afgelopen jaar geconfronteerd met een geslaagde suïcide. Het was intens, maar ik kon ook begrijpen waarom deze persoon tot die keuze kwam.
Mijn persoonlijke raakvlak met dit boek ligt vooral bij het thema van de emotionele erfenis. Ik ben opgegroeid in een familiebedrijf — destijds een haven en een camping. Toen Linda mij vroeg om mee te schrijven, zat (en zit) ik midden in een overnameproces. Vermogen wordt bij leven geschonken, en daar ben ik oprecht dankbaar voor. Tegelijkertijd kwam er met die schenking ook iets onzichtbaars mee: een onbewuste emotionele erfenis. En helaas: veel clichés over familiebedrijven bleken waar.
De vragen in dit boek hebben mij diep geraakt en uitgedaagd. Ik kon ze misschien mooi opschrijven, maar durfde ik ze ook zelf écht aan te kijken? En als ik dat al wil doen — hoe doe ik dat dan eigenlijk? Ieder mens bewandelt daarin zijn eigen pad, denk ik. Maar één ding staat vast: je móét wel op weg gaan, want uiteindelijk komt iedereen de dood tegen. Voor mij betekent dat onder andere dat ik niet langer kan blijven vermijden wat mij ongemakkelijk maakt in de relatie met mijn familie. Mijn ouders hebben tenslotte ook niet het eeuwige leven.
De afgelopen jaren heb ik meermaals ervaren dat vermijden op korte termijn makkelijker leek dan echt voelen, kijken en erkennen welke patronen en heilige huisjes er in mijn familiesysteem zijn — en welke mij niet meer dienen. Het vraagt moed om die onbekende gesprekken aan te gaan. Maar het is nodig.
Met vallen en opstaan probeer ik mijn weg te vinden in mijn soms nog onbewuste emotionele erfenis. Ik pretendeer absoluut niet dat ik alle stappen uit dit boek al onder de knie heb. Maar ik hoop dat we met dit boek samen meer bewustzijn kunnen creëren over wat we werkelijk nalaten — en hoe we dat met meer openheid en eerlijkheid in het licht kunnen zetten.
Ons Team
Even voorstellen.
Linda Sibie
Esther Griffioen
In de media
